Filmy Islandia

Laura i Vincent to pełna namiętności, ale często kłócąca się ze sobą para. Pewnego dnia postanawiają wyruszyć w rejs dookoła świata, aby dać swojemu związkowi nową szansę. Podczas wymarzonej wycieczki postanawiają zatrzymać się na rozległej bezludnej wyspie, którą odkrywają u wybrzeży Chile. Na miejscu dopada ich trwająca całą noc gwałtowna burza, przed którą ukrywają się w opuszczonej stacji wielorybniczej. Gdy budzą się następnego ranka, odkrywają, że ich łódź zniknęła. Odcięci od świata, bez możliwości skontaktowania się z nikim, przy coraz trudniejszych warunkach pogodowych, muszą znaleźć sposób, aby przetrwać. To doświadczenie wystawi ich uczucia na próbę i odmieni życie obojga na zawsze.

Niewielkie, dość ciemne pomieszczenie, w której wszyscy są równi, nie ma dystynkcji ani tytułów. W saunie nie tylko oczyszczasz swoje ciało, ale również duszę. Sauna jest też konfesjonałem, bezpieczną przestrzenią do uwalniania swoich tajemnic i sekretów. Anna Hints niespiesznie prowadzi opowieść, która czasem zwalnia, a czasem przyspiesza, tkając ją z głosów wielu kobiet. Film jest bardzo zmysłowy i czujemy intensywność doznań, uderzenia gorąca, gryzący dym. Na pierwszy plan wybija się jednak moc płynąca ze wspólnoty.

Owdowiała rolniczka rozpoczyna nowe życie na własnych warunkach, walcząc z korupcją i niesprawiedliwością w swojej społeczności.

Starszy mężczyzna zostaje znaleziony zamordowany w mieszkaniu w suterenie. Inspektor Erlendur wraz z jego wydziałem prowadzą śledztwo bez większych sukcesów. Na trop naprowadza ich zdjęcie grobu młodej dziewczyny. Okazuje się, że ofiara była wiele lat temu oskarżona o popełnienie strasznych zbrodni, za które nie została skazana. Czy to przeszłość staruszka powróciła by go unicestwić? Kiedy Erlendur ponownie otwiera sprawę, podążając szlakiem ekspertyz sądowych, odkrywa tajemnice gorsze niż zabicie pojedynczego człowieka, które mają związek z genetycznym rodowodem całego kraju.

Orwellowska wizja bezosobowego, wyjałowionego świata, w którym 42-letni Andreas przybywa do obcego miasta, nie wiedząc jak i dlaczego się tam znalazł. Jednak czeka tu na niego dom, praca, a nawet dziewczyna. Z czasem Andreas nabiera przekonania, że z tego miejsca nie ma ucieczki.

Bess, prosta dziewczyna żyjąca w szkockiej rybackiej wsi, wychodzi za mąż za Jana, starszego i doświadczonego życiowo mężczyznę. Tragedia zaczyna się, gdy Jan ulega wypadkowi i zostaje sparaliżowany.

Osadzona w Islandii opowieść o tamtejszym przestępczym podziemiu. Jej głównymi bohaterami są serbski emigrant (Zlatko Krickic), skorumpowany policjant Margeir (Sigurður Sigurjónsson), jego szukająca zemsty koleżanka z pracy (Ágústa Eva Erlendsdóttir) i mafijny boss (Ingvar Eggert Sigurðsson), którego interesy nie idą zbyt dobrze. Powiązane ze sobą historie tej czwórki tworzą niezwykły kalejdoskop współczesnej Islandii. Nazywany przez niektórych krytyków islandzkim Pulp Fiction

Indiana Jonsdóttir żyje na osiedlu mieszkaniowym na przedmieściach Rejkjaviku, wśród imigrantów, którymi szczerze gardzi. Żeruje na państwowym systemie opieki, symulując niezliczoną ilość chorób. W swoim małym, prywatnym ogrodzie trzyma największą dumę i radość życia – nagradzane na konkursach ogrodniczych drzewko Laburnum (Złotokap). Jej codzienną towarzyszką jest sąsiadka Johanna, szara, dobrotliwa kobiecina pilnująca porządku we wspólnocie mieszkaniowej, której poczciwość Indiana bezceremonialnie wykorzystuje. Pewnego dnia przedstawiciel Ministerstwa Środowiska składa Indianie wizytę, aby poinformować ją, że państwo egzekwuje nowe przepisy. Mówią one, że wszystkie rodzaje roślin, które nie rosły przed rokiem 1900, zostaną wyrwane z korzeniami. W tej sytuacji jedyną pociechę kobiety stanowi jej syn Unnar. Unnar żyje w cieniu matki, stale przez nią strofowany. Indiana traktuje go prawie jak dziecko i trochę świadomie, a trochę podświadomie cały czas powstrzymuje jego rozwój starając się utrzymać go zależnym od siebie. Z niezadowoleniem obserwuje podejrzaną pasję syna jaką jest ochotnicza grupa ratunkowa. Prawdziwym szokiem jest jednak dopiero wiadomość, że syn zakochał się w imigrantce. Wesołej, beztroskiej i szczerze oddanej Unnarowi Danieli trudno jest porozumieć się z przyszłą teściową. Tymczasem prawdziwy kataklizm dopiero przed Indianą.

Nieśmiały Gulli należy do zwartej załogi sześciu rybaków, pracujących na kutrze rybackim. Mieszka na skalistej wyspie Westmann u południowych wybrzeży Islandii. Mężczyzna, podobnie jak jego koledzy, spędza czas na piciu i bijatykach przerywanych wyprawami na ryby. Dobrze zahartowany w ciężkich warunkach nie podejrzewa, że jeden ze zwykłych rejsów przerodzi się w tragedię. Sieci, którymi rybacy zgarniają połów zaczepiają o skały i powodują zatonięcie statku. Rybacy, bez kamizelek, wpadają do lodowatej wody. Niektórzy giną od razu, inni jak Gulli i jego przyjaciel Palli próbują utrzymać się na powierzchni. Wiedzą, że mają niewiele ponad 30 minut, by nie zamarznąć. Spodziewana pomoc jednak nie nadchodzi a walczący o życie Palli powoli pogrąża się w oceanie. Gulli podejmuje dramatyczną decyzję przepłynięcia sześciu kilometrów do najbliższego brzegu. W drodze towarzyszą mu już tylko ptaki i to z nimi prowadzi wzruszający monolog – wspomina swoją młodość, przeżyty wybuch wulkanu, przeprowadza rachunek sumienia... Jednak majaczący w oddali stromy klif nie da mu wytchnienia. Gulliemu po sześciu godzinach opływania lądu udaje się w końcu wyjść na brzeg usiany ostrą jak szkło lawą. Poraniony, z temperaturą ciała poniżej wszelkich norm trafia w końcu w ręce lekarzy, którzy uznają jego ocalenie za cud. Dochodząc do zdrowia, musi zmierzyć się z poczuciem winy jedynego ocalałego...

Paul Dano gra Lucasa, emocjonalnie niestabilnego młodego człowieka, który został bezdomnym i żyje w kartonowym szałasie pod wiaduktem. Przytłoczony potwornym losem Lucas podejmuje równie potworną, lecz zrozumiałą decyzję: usiłuje targnąć się na swoje życie. Próba kończy się niepowodzeniem i Lucas budzi się w szpitalu, gdzie dzieli salę z Jacques’em (Brian Cox). Jacques jest w fatalnym stanie, ale nie oszczędza się. Pali, pije, przeklina. Całe jego życie kręci się wokół baru, który prowadzi i w którym mieszka. Ten podrzędny, zapuszczony lokal jest oazą, do której wstęp mają tylko nieliczni stali bywalcy. Żadnych kobiet, żadnych przypadkowych klientów. Filozofia Jacques'a jest prosta: nie istnieje problem, którego nie rozwiąże stek bluzgów. Choć skuteczna, filozofia ta ma swoje mankamenty: Jacques nie ma żadnych przyjaciół oprócz psa, a ponadto cierpi na duże nadciśnienie, przez które wciąż ląduje w szpitalu. Tam wszyscy go już znają: tym razem przykuł go do łóżka piąty zawał serca. Lucas i Jacques, pozornie niedobrana para, znajdują wspólny język. Po wyjściu ze szpitala Jacques odszukuje młodzieńca, który powrócił do swego lichego szałasu i zabiera go swojej knajpy, a zarazem domu, by nauczyć go prowadzenia baru. Nie robi tego z czystej życzliwości. Stawia sprawę jasno. Musi mieć pewność, że jego bar przetrwa. Jacques podupada na zdrowiu i potrzebuje kogoś, kto przejmie po nim schedę. Wybiera Lucasa.